Συντροφικές σχέσεις, απογοήτευση, χωρισμός

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που μαστίζουν τη σύγχρονη κοινωνία σε σχέση με την ψυχολογία και οδηγούν σε κάποιo σύμβουλο ψυχικής υγείας, ψυχολόγο, είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Πέρα από τις στενές οικογενειακές σχέσεις με τους άμεσα εμπλεκόμενους συγγενείς, από όπου και ξεκινάνε πολλά εσωτερικά μπερδέματα, πολύ έντονα εμφανίζεται πρόβλημα στη σχέση με το σύντροφό μας. Τα διαζύγια έχουν φτάσει σε τραγικά στατιστικά στοιχεία πλέον. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, σε παγκόσμιο επίπεδο τα διαζύγια φτάνουν στο πενήντα με εβδομήντα τοις εκατό, ανάλογα με την περιοχή. Στην Ελλάδα τα διαζύγια αυξάνοντα σταθερά κι έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία τρία χρόνια.
Η συντροφικότητα και η επικοινωνία φαίνεται να επιδεινώνονται στο σύγχρονο άνθρωπο περισσότερο από ό,τι παλιότερα. Αν και διαφωνώ στο ότι παλιά υπήρχε μεγαλύτερο δέσιμο και επαφή και ότι οι σχέσεις παλιότερα ήταν πιο ειλικρινείς και αγνές. Τα προηγούμενα χρόνια βασάνιζαν και καθόριζαν τον άνθρωπο πολύ περισσότερα πρέπει και φοβίες, που τον εμπόδιζαν και να χωρίσει λόγω της κοινωνικής εικόνας και, όπως λένε οι μεγαλύτεροι, “τι θα πει ο κόσμος;” Αυτή η νοοτροπία ενίσχυε και ενισχύει ψεύτικες και υποκριτικές συμπεριφορές. Το τίμημα αυτής της υποκριτικής περιόδου πληρώνει η σύγχρονη κοινωνία προσπαθώντας να περάσει σε μια νέα περίοδο, όπου τα πρέπει γίνονται επιλέγω. Σήμερα οι σχέσεις όντως έχουν δυσκολέψει, παλεύουν να βγουν από τα πρέπει, ώστε να σταθεροποιηθούν σε νέες αξίες.
Ένα από τα σύγχρονα προβλήματα που ξεκίνησε μετά τη βιομηχανική επανάσταση και μας οδήγησε στο σήμερα είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος στράφηκε από το έξω από το σπίτι στο μέσα στο σπίτι. Θα εξηγήσω τι εννοώ. Αρκετά χρόνια πριν τα σπίτια μας δεν μας κρατούσαν μέσα. Η ψυχαγωγία και η επικοινωνία γίνονταν έξω από αυτά. Ήθελες να μιλήσεις με κάποιο, φίλο, πήγαινες σπίτι του˙ ήθελες να χαλαρώσεις, πήγαινες στον καφενέ ή στη γειτονιά. Σιγά αλλά σταθερά, η τεχνολογία μας έκλεισε μέσα στο σπίτι. Τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεχειριστήριο μάς απομάκρυναν από την ουσιαστική επικοινωνία, την αληθινή επαφή και κάναμε τηλε-σχέσεις.
Νιώθοντας πλέον αυτή την έλλειψη καταλήξαμε να ζητάμε από το μοναδικό άνθρωπο που βρίσκεται μαζί μας σε αυτό το σπίτι να γίνει ο φίλος, ο πατέρας, η μητέρα, ο σύντροφος, ο εραστής. Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, αν δεν είναι κάποιος υπερ-ήρωας, δεν θα τα καταφέρει και πολύ καλά. Στην προσπάθειά μας να τα καταφέρουμε απογοητευόμαστε, κουραζόμαστε. Από την άλλη, η ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας μέσα από το σύντροφό μας δημιουργεί ανεκπλήρωτα θέλω. Πολύ φυσιολογικά εμφανίζεται η αίσθηση της έλλειψης και από μας και από τους κοντινούς μας, η οποία οδηγεί όλο και περισσότερα ζευγάρια στην απογοήτευση και στο χωρισμό.