Προσωποκεντρική προσέγγιση.

Η προσωποκεντρική ψυχολογία ιδρύθηκε και εξελίχθηκε ουσιαστικά από τον Καρλ Ρότζερς (Carl Rogers) και είναι ουσιαστικά ένα κομμάτι της υπαρξιακής προσέγγισης.

Η προσωποκεντρική ανήκει στις ανθρωπιστικές ψυχολογικές προσεγγίσεις και εστιάζεται στα θετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Μερικές βασικές απόψεις του Ρότζερς είναι ότι οι άνθρωποι είναι καλοί, αξιόπιστοι κι έχουν από μόνοι τους όση γνώση και δύναμη χρειάζονται για να φτιάξουν τη ζωή τους και να εξελιχτούν ως άνθρωποι.
Ο ψυχολόγος σε αυτή τη σχέση έχει μάλλον το ρόλο του συνοδοιπόρου παρά ενός ειδικού ο οποίος έχει όλη τη γνώση και του οποίου ο θεραπευόμενος θα πρέπει να ακολουθεί τις υποδείξεις και τις συμβουλές. Η θεραπευτική σχέση που χτίζεται είναι το ουσιαστικό μέρος της θεραπείας, όπου ο ψυχολόγος λόγω της προσωπικής του εσωτερικής δουλειάς έχει έρθει σε μια κατάσταση ωριμότητας και ψυχικής ισορροπίας σε αυτό το στάδιο της ζωής του. Μοιάζει σαν να είναι οδηγός στο ταξίδι που πάνε παρέα με το συνοδηγό του, το θεραπευόμενο.
Η διαφοροποίηση με τον υπαρξισμό είναι η εξής: Οι υπαρξιστές επικεντρώνονται στο ότι το νόημα της ζωής υπάρχει εκεί έξω και με κατάλληλη καθοδήγηση μπορούμε να το βρούμε. Ενώ η προσωποκεντρική προσέγγιση παρομοιάζει τον άνθρωπο με ένα σπόρο, ο οποίος περιέχει μέσα του όλη τη γνώση, τη σοφία και την ικανότητα να φυτρώσει και να γίνει ό,τι προορίζεται να γίνει. Αρκεί να δημιουργηθούν κάποιες εξωτερικές συνθήκες που θα βοηθήσουν στο σκοπό αυτό, τις οποίες όμως ελέγχει και πάλι ίδιος ο άνθρωπος.
Συνεπώς η προσωποκεντρική θεραπεία εστιάζεται στη γνησιότητα, στην αυθεντικότητα, στην πλήρη αποδοχή, στη στοργή και στην αλληλοκατανόηση, ειδικά από τη μεριά του θεραπευτή. Ο θεραπευόμενος μέσα από αυτή τη σχέση, εστιαζόμενος στα θετικά του χαρακτηριστικά, αντί για την προσήλωση στην ανισόρροπη, ανάπηρη φύση του ανθρώπου, ανθίζει βρίσκοντας μέσα του όσα χρειάζεται για την ψυχική του ισορροπία και αυτοπραγμάτωση.