Ζούμε όλοι μέσα σε μια κοινωνία ψεύτικη, ψάχνοντας να βρούμε την αλήθεια μέσα μας και σε αυτό το ψάξιμο ένα από τα μεγαλύτερα βοηθήματα είναι οι συντροφικές σχέσεις.
Συναντιόμαστε με άλλους ανθρώπους ερχόμαστε κοντά μέσα από την μικρότητα τον ανασφαλειών που κατατρέχουν την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν σήμερα φαντάζομαι παγκοσμίως αλλά σίγουρος είμαι για τις δυτικές κοινωνίες στις οποίες και είμαι ποιο κοντά.
Μια από τις μεγαλύτερες ανασφάλειες μας είναι κατά πόσο οι εκάστοτε σύντροφοι είναι αληθινοί, ειλικρινής, αυθεντικοί. Χρειαζόμαστε συνεχείς επιβεβαιώσεις για το ότι ο σύντροφος μας είναι όλα αυτά τα πάρα πάνω και παρόλες τις φοβίες που κουβαλάμε φυτεμένες μέσα στην μοναξιά μας, κάποια στιγμή αφηνόμαστε να εμπιστευτούμε ώστε να δοθούμε συναισθηματικά, να αφεθούμε στην αγκαλιά, στην επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Τότε είναι που απογειωνόμαστε, αφήνοντας πίσω μας τα βάρη κόβοντας τα δεσμά που μας κρατούν δεμένους στα ανούσια της εικονικής μας πραγματικότητας. Ελευθερία, χαρά, γαλήνη, πλημυρίζει την ζωή μας, μόνο που τα δεσμά που μας κροτάγανε δεμένους δεν έχουν φύγει εντελώς και εκεί μέσα στην ανεμελιά συνεχίζει να υπάρχει ένα κομμάτι μας στέρεα δεμένο με τις φοβίες του παρελθόντος.
Ακούραστο τέρας, ασυνείδητα δεν σταματά να ψάχνει για αιτίες να αμφισβητήσει την χαρά. Κάποια στιγμή ένα λάθος, ένα ψέμα, μια ανειλικρίνεια, εμφανίζετε από τον άνθρωπο δίπλα μας, λογικό και φυσικό αφού σε αυτό τον κόσμο ακόμα δεν έχω γνωρίσει κάποιον αλάνθαστο. Παρόλα αυτά ο σπόρος τις αμφιβολίας φυτεύεται στο γόνιμο έδαφος που περίτεχνα έχει προετοιμαστεί από τα μικράτα μας. Οι σπόροι για τα ζιζάνια της αμφιβολίας που αρχίζουν να εξαπλώνονται σε κάθε μας μνήμη και αρχίζουν να τις πνίγουν με αμφιβολίες. Αν το ψέμα υπήρξε έστω και για μια φόρα αρχίζει να λερώνει όλα όσα έχουν γίνει αρχίζουμε να αμφισβητούμε και τα ποιο ξεκάθαρα. Αν κάποιος υπήρξε ανειλικρινείς και ψεύτης για μια φορά γιατί να μην ήταν και ποιο πριν και ποιο μετά. Ο φόβος μας φουντώνει και εμείς προσπαθούμε να προστατευθούμε κλίνοντας τις πόρτες. Κλινόμαστε, κρυβόμαστε, απομακρυνόμαστε, παγώνουμε και πεθαίνουμε μέσα στο κελί που φτιάξαμε για ακόμη μια φορά.
Από τι προσπαθούμε να προστατευτούμε όμως πραγματικά; Από τον επικίνδυνο σύντροφο μας ή μήπως από την δική μας ατέλεια για ειλικρίνεια και αυθεντικότητα; Ο τρομερός κίνδυνος είναι εκεί έξω ή μήπως είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας που μας τρομάζει τόσο πολύ;
Ερωτήματα που πολύ δύσκολα μπορώ να απαντήσω καταφατικά. Ερωτήματα που κρύβονται με περίσσια τέχνη μέσα στην εικόνα του αγαπημένου μας συντρόφου. Δύσκολα αναγνωρίζονται μα σίγουρα χωρείς αμφιβολία το φώς δεν απειλείτε από το σκοτάδι και αν μας τρομάζει το σκοτάδι είναι γιατί λείπει το φως μέσα μας.
Πνευματικά δικαιώματα
Copyright © Στυλιανού Μάρκος, 2013.
Με επιφύλαξη παντός δικαιώματος. All rights reserved.